"Ərim mənə gəmidə işləyən Günellə xəyanət edirdi" Erotik Hekayeler Sex Hekayeler

Sahibə rayonda doğulub. 18 yaşı olanda uzaq qohumlarının Şaiq adlı oğluna ərə gedib. Qohumlarının toyunda rastlaşan Sahibə və Şaiq elə o dəqiqə bir-birlərinə aşiq olublar. Sahibə deyir ki, Şaiqi gördüyü anda ona vurulub. Fikirləşib ki, bu oğlana ərə gedə bilər. Sevgiləri qarşılıqlı olub. Tanışlıqdan cəmi 3 ay sonra ailə həyatı qurublar. Şaiq dənizçi olduğuna görə ailələr ilk bir ili Sahibənin rayonda, Şaiqin valideynlərinin yanında yaşamasını məsləhət görüblər. Şaiq isə yalnız həftə sonları Bakıdan rayona gəlib-gedə bilirmiş. Bir il boyunca ailədə heç bir narazılıq olmur. Bir il keçdikdən sonra isə Sahibənin hələ də hamilə qala bilməməsi Şaiqin anasıgil tərəfindən narazılığa səbəb olur. Sahibə Şaiqsiz rayonda ona qarşı pis münasibətdə olan ailənin yanında qala bilmir. Şaiqdən onu da özü ilə Bakıya aparmağı istəyir. Şaiq Sahibənin göz yaşlarına dözə bilmir. Onu özü ilə Bakıya gətirir. Sahibə Bakıda, Şaiqin yanında özünü çox xoşbəxt hiss edir. İki ilə yaxın sakit, xoşbəxt həyat keçirirlər. Sahibə deyir ki, Şaiq iki ildə uşaq məsələsini bircə dəfə də olsun qabartmamışdı. Həmişə deyirmiş ki, ikimiz də cavanıq, uşaq həmişə ola bilər. Təki bizə heç nə olmasın. 5 il Sahibə üçün yarıxoşbəxt, yarı uşaq həsrəti ilə keçir. Deyir ki, gəzməyə çıxanda parklarda oynayan uşaqları görəndə onu ağlamaq tuturmuş: “Şaiq isə məni sakitləşdirməyə çalışırdı. Bəlkə də özü məndən çox kədərlənirdi. Ancaq bunu göstərmirdi. Şaiq 15 gün dənizdə, 15 gün evdə olurdu. Tək qaldığım gecələrdə evin hər yerindən qulağıma uşaq səsi gəlirdi. Yuxulardan buz kimi tərin içində, göz yaşı ilə oyanırdım. Heç kimin uşağını qucağıma almaq istəmirdim. İstəyirdim ki, öz övladım olsun. Günlərlə xəstəxanalara yol döydüm. Hər cür müayinə və müalicədən keçdim. Sonda məlum oldu ki, mənim heç vaxt uşağım olmayacaq. Sonsuz idim. Həkimlərdən bu xəbəri alanda dünya başıma uçmuşdu. Bir anlıq xəstəxananın pəncərəsindən özümü atmaq istədim. Lakin canımın şirinliyi dərdimə üstün gəldi. Bir gün rayondan zəng gəldi ki, anası, qardaşı və böyük bacısı bizə gəlirlər. Şaiq də evdə idi. Sanki pis şeylər olacağı ürəyimə damdı. Hiss edirdim ki, yaşlı adamlar boş-boşuna bizə gəlmirlər. Qaynanam evə girəndə mənimlə görüşmək istəmədi. Baldızım və qaynım mənimlə soyuqqanlılıqla salamlaşıb evə keçdilər. Şaiq də, mən də nə olduğunu anlamırdıq. Məni ağlamaq tutdu. Mətbəxə keçdim. Şaiq ardımca mətbəxə girib məni sakitləşdirdi. Çay hazırlığı görənə qədər qaynanam və baldızım söhbətə başladılar. Rayonda mənim ucbatımdan biabır olduqlarını, Şaiqə “qısır” deyildiyini söylədilər. Qaynım isə Şaiqdən məni boşamasını tələb edirdi. Hər şey bir anın içində baş verdi. Nə olduğunu anlaya bilmirdim. Onlara heç bir pisliyim keçməmişdi. Yeganə günahım sonsuz olmağım idi. 5 il müddətində Şaiqdən ayrılmağı dəfələrlə düşünmüşdüm. Lakin hər dəfə sözümü ağzımda qoyub məni sevdiyini, ayrılmaq istəmədiyini demişdi. İndi isə bizi ayırmaq istəyirdilər. Şaiq anasını və bacısını sakitcə dinləyirdi. Səslərini ucaltdıqca Şaiq yazıq-yazıq onların üzünə baxırdı. Ondan boşanıb başqa qadınla evlənməyi, övlad dünyaya gətirməyi tələb edirdilər. Hamını dinlədikdən sonra Şaiqin ailəsinə yeganə cavabı ” Mən Sahibədən ayrılmayacağam” oldu. Anası onun fikrini dəyişdirə bilmədiyini görüb, məni çağırdı. Göz yaşlarımı silə-silə anasını qucaqlayıb yalvardım. Son qərar verildi. Biz Şaiqin qardaşının hələ doğulmamış uşağını götürüb saxlayacaqdıq. Qəribə hiss idi. Şaiqin qardaşı Faiqin 3 uşağı var idi. Dördüncü uşaq isə istənilməyən uşaq idi. Faiqin həm həyat yoldaşı, həm özü uşağın bizə verilməsinə razı idilər. Faiqin həyat yoldaşı Bənövşə deyirdi ki, dördüncü uşaq qız olsa, rəsmi şəkildə bizə verəcəklər. Oğlan olsa, yox. Doqquz ayın tamamında Bənövşə dördüncü uşağını dünyaya gətirdi. Uşağı xəstəxanadan öz evimizə gətirdik. Nə Bənövşə, nə də ki, Faiq buna qarşı çıxmadılar. Əksinə, hər ikisi dedi ki, qızımız yad əldə yox, qardaşımın evindədir. Bizdən də yaxşı baxacaqsınız. Şəhərdə yaxşı təhsil verəcəksiniz. Evə gəldik. Hər şey mənə yuxu kimi gəlirdi. Şaiq sevincindən uçurdu. İşdən icazə alıb bir ay mənimlə bərabər uşağın qayğısına qaldı. Qızın adını Nursel qoyduq. Uşağın rəsmi valideynləri biz idik. Mənim uşağım olmamışdı. “Öz övladı qədər istəmək” nə deməkdir, onu anlamırdım. Nursel mənim qızım idi. Həyatım onun əllərində idi. Rejimim ona uyğun formalaşırdı. Gecələri başının üstündə o yuxuya gedənədək dayanırdım. Günlərlə yuxusuz qalırdım. Şaiq hər gün Nurselə yeni paltarlar alırdı. Qızımıza göz bəbəyimiz kimi baxırdıq. Anasıgilin münasibəti mənə qarşı yumşalmışdı. Daha mənə sonsuz kimi yox, nəvələrinin anası kimi baxırdılar. Hər şey çox gözəl gedirdi. Xoşbəxtliyimizi bütün anlamı ilə yaşamağa başlamışdıq. Hər günümü sevinclə başa vururdum.Nurselin ilk qığıltıları evimizin ən yaxşı mahnısına çevrilmişdi. Şaiq vaxt tapan kimi evdə olurdu. 5 ildən sonra bütöv ailə olmuşduq. Nurselin 1 yaşı tamam olanda bütün qohumları başımıza yığıb şadyanalıq elədik. Nurselin əsl anası Bənövşə uşağı qucağına alıb mənə dedi ki, ona çox yaxşı baxırsan. Ürəyim rahatdır. O sənin qızındır. Mən isə onun əmisinin arvadıyam. Bu söhbətdən sonra bir-birimizi qucaqlayıb ağlamışdıq. İllər sürətlə ötüb keçirdi. Nursel məktəbə getməyə hazırlaşırdı. Bütün günümü onun hazırlıqlarında keçirirdim. Nursel həyatımın tamamına çevrilmişdi. Bilməyərəkdən Şaiqi diqqətsiz qoymuşdum. O, mənə qarşı soyumuşdu. Əvvəlki kimi evlə maraqlanmırdı. 15 günü dənizdə keçirirdi. Quruda olduğu günləri isə “dostlarımlayam” deyib evə gəlmirdi. Ağlıma pis heç nə gəlmirdi. Onun sevgisinə şübhə etmirdim. Bir gün dözə bilməyib Şaiqdən məndən niyə soyuduğunu soruşdum. Harda səhv etdiyimi öyrənmək istəyirdim. Şaiq ilk dəfə, 12 illik evliliyimiz, xoşbəxt illərimizdən sonra müzakirəsiz-filansız məni vurub otaqdan çıxdı. Keyləşmişdim. Başa düşmürdüm. Dünya başıma uçmuşdu. Nursel yatandan sonra səhərə qədər hönkürüb ağladım. Səhəri gün Şaiq evə gəlib heç bir şey olmamış kimi, sakit tərzdə boşanmaq istədiyini dedi. Həyatında başqa qadın olduğu açıq-aydın sezilirdi. O, mənə israrla bildirirdi ki, bu illərdə heç vaxt xoşbəxt olmayıb. Bunu isə yalnız indi aşiq olduğu qadını görəndə anlayıb. Şaiq gəmidə onunla bir yerdə işləyən 25 yaşlı Günel adlı bir qıza aşiq olmuşdu. Bu münasibət 4 ay imiş ki, davam edirmiş. 4 ay ərzində son həftələri nəzərə almasaq, heç nə hiss etməmişdim. Şaiqin ayrılmaq istəyini sakitliklə qəbul edə bilmirdim. Ağlamaqdan məhv olurdum. Şaiq isə o qədər soyuqqanlı idi ki… Ağlamağımın kəsilməsini özünün rahatlıqla çıxıb getməsi üçün istədiyi çox bəlli idi. Nurselin söhbətdən xəbəri olmamasını xahiş edirdim. Nursel məktəbdən gələnə qədər Şaiq əşyalarını topladı. Arxasınca ağlayıb, yalvarsam da, qapını çırpıb Günelin yaşadığı evə getdi. Gözümün yaşını silib Nurseli məktəbdən götürməyə getdim. Nursel yolda atasını soruşdu. Ona dedim ki, atası dənizdədir… 1 həftə sonra Şaiq zəng edib dedi ki, boşanma üçün məhkəməyə müraciət edib. Onun Günellə bağlı hisslərinin ötəri olduğunu düşünmüşdüm. O isə qəti qərar vermişdi. Boşanma haqda heç kimə demədim. Bizə 3 ay vaxt verdilər. 3 ayda cəmi 4 dəfə evə gəlib Nurseli gördü. Qapıdan ərzaq almağımız üçün pul verib gedirdi. Heç nəyi qərarlaşdırmamışdıq. Onun üzü mənə qarşı o qədər dönmüşdü ki, danışmaq da istəmirdi. Gedəcək yerim yox idi. Qızımla illərlə yaşadığım evdən heç yerə getmək istəmirdim. Nəhayət, boşanma qərarımızdan rayondakılar xəbər tutdu. Hamı məni günahlandırırdı. Şaiqin bacısı deyirdi ki, guya mən ərimə yaxşı baxa bilmədiyim üçün başqa qadın tapıb. Mən yaxşı qadın olsaydım… Mən isə bilmirdim, yaxşı qadın olmaq üçün daha nə etmək lazımdır. Ömrüm Şaiqin dənizdən gəlməyini həsrətlə gözləməklə keçmişdi. O gələndə isə hər dəqiqə qulluğunda dayanırdım. Qohumları ən çox Nurselin aqibəti maraqlandırırdı. Onu bir gün mənim əlimdən ala biləcəkləri ağlıma da gəlmirdi. Nurselin anası Bənövşə boşanmanı eşidən kimi uşağını nə Şaiqin sevgilisi Günelə, nə də mənə verməyəcəyini deyirdi. Nurseli itirmək qorxusu məni yatmağa qoymurdu. Onu qucağımdan yerə qoymaq istəmirdim. Məktəbli qızı hər gecə qucağımda yatırırdım. Onu mən böyütmüşdüm. Anası mən idim. Bənövşə bir gün bizə gəlib dedi ki, boşanma ərəfəsində qanın qara olacaq. Sənə dəstək lazımdır. Hadisələrdən Nursel də təsirlənməsin. Nurseli rayona, öz evlərinə aparmağı təklif elədi. Sırf Nurselin sağlamlığına, ruhi vəziyyətinə zərər gəlməsin deyə onu Bənövşə ilə rayona göndərdim. Çətin olsa da, dözməli idim. Uşaq mənim göz yaşlarımı görməməli idi. Bənövşə Nurseli müvəqqəti apardığına məni inandırmışdı. Hər gün qızımla telefonla danışırdım. Bu müddət iki həftə çəkdi. Nursel dərslərindən geri qalırdı. Bu isə məni çox narahat edirdi. Bənövşəyə zəng edib dedim ki, sakitləşmişəm, Nurseli gəlib aparmaq istəyirəm. Sonda Nurseli telefona çağırmasını istədim. Bənövşə saat 7 olmasına baxmayaraq qızımın yatdığını dedi. İsrar edincə də telefonu üzümə bağladı. Hər şey aydın idi. Məni aldatmışdılar. Ancaq əmin idim ki, qızım məni çox sevir. Məndə ayrı çox dözməz. Onları məcbur edər ki, geri gəlsinlər. Taksiyə minib rayona getdim. Qaynımgilə çatanda Nurseli bacıları ilə həyətdə oynayan gördüm.Ürəyimə üşütmə düşdü. Kənardan xoşbəxt görünürdü. Ancaq onun rayonda böyümədiyi hər hərəkətindən hiss olunurdu. Bacılarından seçilirdi. Nurseli yanıma çağırdım. Mənim səsimi eşidən kimi Nursel ağlamağa başladı. Oynadığı yerdən qaçıb evin arxa tərəfində gizləndi. Qızımın ardınca qaçdım. O, mənə “sən pissən, məni oğurlamışdın. Atam sənə görə yoxa çıxdı”deyib ağlayırdı. Qızımı qucaqlamaq istəyəndə Bənövşə qolumdan tutub kənara itələdi. Mənim bu evdə heç kimim olmadığını deyib üstümə qışqırdı. Qaynanam həyətə çıxıb məni darvazadan çölə qovdu. 5 illik övlad həsrətim, 7 illik körpə böyütməyim, bütün zəhmətlərim boşa getmişdi. Bir anda sevdiyim insan, qızım məni tərk etmişdi. Qızıma demişdilər ki, guya mən onu uşaq vaxtı oğurlamışam. Azyaşlı qızım isə çox tezliklə doğma bacı-qardaşlarına isinmişdi. Ərim isə… Bakıya qayıtdım. Ah-naləm ərşə çatırdı. Ağlamaqdan bitkin halda idim. Şaiq zəng edib danışmaq istədiyini dedi. Onunla şəhərdə görüşdük. Evdən çıxmağımı istəyirdi. Gedəcək yerimin olmadığını da bilirdi. Atam çoxdan dünyasını dəyişmişdi. Yaşlı anam isə maddi çətinlikdən əziyyət çəkən, 12 nəfərlik ailəsi olan qardaşımın himayəsində idi. Ancaq evdəqalmaq üçün israr etməyə qürürüm yol vermədi. Onun dediyi kimi əşyalarımı topladım və evdən çıxdım. Ucuz qiymətə satdığım boyunbağımın puluna 1 otaqlı mənzil kirayə tutdum. Yaşamağa gücüm qalmamışdı. Ancaq qızım üçün mübarizə aparacaqdım. Bir ay sonra qızımla bağlı məhkəmə iddiası qaldırdım. Qızım 13 yaşına çatmadığı üçün məhkəmədə onun qəyyumu çıxış etməli idi. Ancaq bütün qaydaları pozaraq hakim qızımın məhkəmədə iştirakına icazə vermişdi. 7 yaşlı qızım məhkəmədə mənim üzümə dayandı. Onu hər gün döydüyümü, yemək vermədiyimi deyirdi. Özümü müdafiə edə bilmirdim. Sanki, dilim tutulmuşdu. Məhkəmə zalının son skamyasında oturan Şaiqin mənə baxıb ağladığını gördüm. Hamıya yalvarırdım, kömək istəyirdim. Azyaşlı uşağı mənə qarşı qoymuşdular. Qızımın bioloji anası qarşı tərəf qismində iştirak edirdi. Baş verənlərdən ağlımı itirirdim. Huşsuz halda məhkəmə zalını tərk etdim. Məhkəmənin həyətində, taksinin içində qızımın çıxmasını gözləyirdim. Bir yolunu tapıb onu qaçırtmalı idim. Məhkəmədən çıxan qaynımla ərimin dalaşdığını gördüm. Nə baş verdiyini anlamadan Nurseli qucağıma alıb taksiyə basdım. Məhkəmənin həyətindən sürətlə uzaqlaşdıq. Hisslərimə hakim ola bilmirdim. O mənim övladım idi! Nursel yolboyu ağlayıb qışqırdı. Evə çatana yaxın sakitləşdi.Yorulub yatdı. Bir həftə son dəfə Nursellə qucaqlaşıb yatdıq. Ona başa saldım ki, onu mən böyütmüşəm, məni balamdır. Baxırdım ki, uşaq məndən tamamilə soyuyub. Geri qayıtmaq istəyir. Bir həftənin tamamında qaldığım evə polislər gəldi. Şaiqgil uşağı qaçırtmağımla bağlı polisə müraciət etmişdilər. Polis isə axtarış qərarı vermişdi. Məhkəmənin ikinci instansiyasında məni uşağı qaçırtdığıma görə analıq hüququndan haqsız yerə məhrum etdilər. Bu hadisələrdən sonra psixoloji travma aldım. Səkkiz aya yaxın xəstəxanada yatdım. Şaiq bircə dəfə də olsun, xəstəxanaya yanıma gəlmədi. Kiçik bacım mənə baxmaq üçün Bakıya gəldi. Bir müddət sonra iş tapdım. Mağazada kassir işləməyə başladım. Çox çətin də olsa, özümdə yaşamağa güc tapdım. Həyat hekayətimi oxucularla paylaşmaq istəməyimin bircə səbəbi var: Özünüzü heç kimə qurban verməyin. Əgər, alınmırsa davam etməyin. Həyatda bir səhifə bağlanırsa, digəri açılır. Özünüzdən vacib heç kim yoxdur!” Asya // Publika