"Əxlaqsız qadının hekayəti" Erotik Hekayeler Sex Hekayeler

Həmin axşamla bağlı xatirələr heç vaxt yaddaşımdan silinən deyil. Yarım saat ərzində taleyin qaçılmazlığının dəhşətini tam aşkarlığıyla yaşamamdan canıma necə vicvicə düşdüsə, bunu ilk dəfə dərin kömür şaxtasına enən birisinin hisslərinə bənzətdim. Gecə yarı idi. Vodevil teatrından çıxıb, tələsik bulvardan keçməklə mən çətirli insanlar qaynaşan Druo küçəsinə üz tutdum. Narın yağış damlaları, sanki, yerə çatmır və havada asılı qalırdılar. Qaz lampalarının işığında bu küçənin görünüşü son dərəcə cansıxıcı gəlirdi adama. İslaq səkilər işıldayır, hətta adama şirəli təsiri bağışlayırdılar. Küçədəkilər yan-yörələrinə baxmadan addımlarını yeyinlədirdilər. Binaların girişində dayanan və paltarlarının ətəyini alaqaranlıqda bəyaz ləkə kimi görünəcək şəkildə qaldıran əxlaqsız qadınlar kişilərə “gəl-gəl” deyir, ya da anlaşılmaz və ikibaşlı sözlər pıçıldayır, səkilərdə meydan sulayırmış kimi var-gəl edirdilər. Yanaşdıqları gah o, gah bu kişinin böyrü ilə bir-iki dəqiqə yeriyən bu qadınlar onlara sığınmağa cəhd edir, qoxuyan nəfəslərini onların üzünə püskürürdülər. Az sonra bu cəhdlərinin mənasızlığını anlayıb, çevik şəkildə və yerindəcə geri dönür, yanbızlarını oynatmaqla təkrar sərbəst yerişə keçirdilər. Qəflətən qoluma girən bir əlin sahibi təngnəfəs bir səslə mənə bunları pıçıldadı: – Dadıma yetişin, cənab, yardımınızı əsirgəməyin! Bunları deyənə nəzər saldım. Uzağı iyirmi yaşı olsa da, bu qadın xeyli soluxmuşdu. Ona: – Yaxşı, mənimlə gəlin! – dedim. O, razılıq elədi: – Sağ olun, sağ olun! Biz polis sırasına yaxınlaşanda onlar mənə yol verdilər. Sonra biz Druo küçəsinə burulduq. Yol yoldaşım soruşdu: – Mənimlə gedərsən? – Yox. – Nə üçün? Heç bilməzsən ki, indicə mənə necə yardımçı oldun. Bunu ömrüm boyu unutmaram. Onu birtəhər başımdan etmək üçün dedim: – Əl çək: mən evliyəm! – Hə, nə olsun axı? – Bəsdir də, qadası… Mən sənə yardım elədim. Barı indi açıl başımdan. Küçə qaranlıq, kimsəsiz, hətta deyərdim ki, mənhus idi. Əlimi buraxmayan bu qadının yanında içimi bürüyən qüssə bir az da artdı. Qadın məni öpməyə cəhd göstərirdi. Mən çiyrənərək ondan qurtulmağa çalışdım və sərt tərzdə: – Rədd ol… Anladın? – deyə çımxırdım. Çılğın şəkildə bir kənara sıçrayan qadın heç gözlənilmədən hönkürdü. Ona yazığım gəldiyi üçün çaşqın və çarəsiz bir duruma düşdüm. – Nə olub sənə? O, göz yaşları içində dilləndi: – Yoxsa başa düşmürsən heç?.. Deyəcək söz tapmıram!.. Bərbaddır da. – Nə bərbaddır elə? – Budur, bu cür həyat. – Bəs onda niyə bu cür yaşayırsan? – Guya ki, bu, mənim günahımdır? – Bəs kimin günahıdır? – Mən bunu haradan bilim? Bu yalqızlığa məhkum varlığı anlamaq, duymaq keçdi içimdən. Dedim: – Başına gələnləri mənə nağıl elə. O da mənə bunları danışdı: – On altı yaşım vardı. O vaxtlar İvetoda, toxum satan cənab Lerablın qulluqçusu idim. Ata-anam ölmüşdü. Bir kimim-kimsəm yox idi. Ağamın mənə bir az başqa cür baxdığı gözümdən yayınmırdı və o, əlinə girəvə düşən kimi yanağımı çimdikləsə də, buna bir elə əhəmiyyət vermirdim. Onun könlündən keçəni, əlbəttə ki, oxuyurdum: biz kənd camaatı, belə şeylərdə tükü tükdən seçirik. Amma bu cənab Lerabl dinli-imanlı bir qoca idi, hər bazar günü kilsəyə getdiyi üçün barəsində xoşagəlməz şeyləri heç ağlıma da gətirmirdim. Bir kərə mətbəxdə o, üstümə şığısa da, mən əl vermədim, o da kor-peşman çıxıb getdi. Cənab Dütanın üzbəüzdəki baqqal dükanında canlara dəyən bir eşikağası çalışırdı və mənim ona “yox” deməyə dilim dönmür­dü. Hamının həyatında belə birisi olur da, deyilmi? Gecələr qapını cəftələmirdim və o, mənə baş çəkirdi. Bir dəfə gecə cənab Lerabl səsə gələrək, mənim otağıma qalxdı. Yanımda görüncə Antuanı öldürmək istədi. Onlar əllərinə keçən hər şeyi, stulları, kuzələri bir-birlərinə atmağa başlayanda mən pal-paltarımı yığışdırıb, özümü küçəyə saldım. Beləcə, oranı tərk elədim. İzlənən bir şikar kimi əl-ayağım əsirdi. Qonşu evin qapısı önündə paltarlarımı geyindim. Sonra başım hara, ayağım ora deyib, yola düzəldim. Elə hey düşünürdüm ki, yəqin o dalaşanlardan biri ölüb və jandarmlar məni axtarırlar. Gəlib Ruan yoluna çıxdım. Düşündüm ki, Ruanda gizlənməm daha uyğun olar. Gecənin zülməti çökmüşdü, fermalardan itlərin hürüşməsi eşidilirdi. Gecələr hər tərəfdən bir cür səs gəlir axı. Ya quş elə səs çıxarır ki, sanki, əti kəsilən adamdır, ya da bir ciyilti, bir fit səsi eşidirsən. Bunlardan tüklərim biz-biz oldu. Hər hənirtidə xaç vurmağa başladım. İlahi, necə də səksənirdim onda!.. Hava işıqlaşmağa başlayanda təkrar jandarmlar ağlıma gəldi və bir ara qaçmağa başladım. Sonra ürəyim yerinə gəldi. Ağlım gedib-gəlsə də, aclıq mənə güc gəlirdi. Amma nə pulum vardı, nə də yeyəcəyim. Hətta qaçarkən indiyədək topladığım bütün sərvətim olan on səkkiz frank da orada qalmışdı. Beləcə, durmadan getdim, getdim, axırda aclıq məni əldən saldı. Bürkü düşmüşdü. Günəş, hər yanı yaxırdı. Günorta yaxınlaşırdı. Mən isə yolumdan qalmırdım. Qəfildən arxamda at nallarının səsini duydum. Geri qanrıldım. Jandarmlar idi! Damarlarımda qan dondu və az qaldım səndələ­yib yerə sərilim, özümə toxtaq verdim. Gəlib yanımda dayandılar, başdan-ayağa məni süzdülər. Rütbəcə böyük olan jandarm dedi: – Gün aydın, mamzel! – Gün aydın, cənab! – Belə pay-piyada hara üz tutmusunuz? – Ruana. Orada mənə bir iş vəd ediblər. – Piyadasınız? – Hə, piyadayam. Ürəyim elə səksəkəli döyünürdü ki, cənab, dilim güclə söz tuturdu. Öz-özümə dedim: “İndicə məni həbs edəcəklər”. İstədim aradan çıxım. Amma belə olduqda, aydın məsələdir ki, məni o dəqiqə yaxalayardılar. – Nə olar, deməli, yol yoldaşı olacağıq. Barantenə qədər, mamzel, yolumuz eynidir. – Bundan çox şad oldum, cənab. Söhbətləşdik. Şübhə doğurmayım deyə, onlarla xoş davranmağa çalışdım. Elə ki, meşəyə girdik, həmin adam dilləndi: – Mamzel, bəlkə, bu çəmənlikdə bir hovur dincimizi alaq? Mən çox düşünmədən: – Siz bilən məsləhətdir, cənab! – dedim. O, atdan enəndə yüyəni digər jandarma verdi və biz talanın dərinliklərinə üz tutduq. Özümü çox da naza qoymadım. Siz mənim yerimdə olsaydınız, neylərdiniz ki? O, muradına çatandan sonra dilləndi: – Yoldaşımın da könlünü al. Atları saxlamaq üçün o, geri qayıdandan sonra ikinci jandarm mənə tərəf gəldi. Necə xəcalət çəkirdimsə, hönkürüb ağladım. Onlarla əlbəyaxa olmayacaqdım ki?! Özünüz anlayırsınız da durumumu. Yola davam elədik. Daha kəlmə kəsmirdik. Ürəyimdən, sanki, ağır bir daş asılmışdı. Ayaqlarım da artıq sözümə baxmırdı, aclıq mənə güc gəlirdi. Kəndə yetişəndə onlar məni şəraba qonaq elədilər və gözlərimə işıq gəldi. Sonra isə atlarını dördnala çapıb getdilər ki, Barantendə onları mənimlə birgə görən olmasın. Arxın kənarında oturub, zar-zar ağladım, ağladım… Üç saat sonra Ruana çatdım. Axşam saat yeddi idi. Şəhərin işıqları elə sayrışırdı ki, az qala, gözlərim tutulacaqdı. Sonra mən oturmaq üçün bir yer axtardım. Barı kənddə yol kənarlarında arxlar var, çəmənlik var, orada uzanmaq, yatmaq olur. Şəhərdə isə bunların heç birisi yoxdur. Dizdən aşağı ayaqlarım sözümə baxmırdı artıq, gözlərim tor görürdü, düşünürdüm ki, indicə yerə səriləcəyəm. Bu yandan da narın, amma sıx, eynilə bugünkü kimi, bir yağış çisələməyə başladı. İliklərimə qədər islatdı məni. Yağışlı günlər mənim ən uğursuz günlərimə çevrildilər. Küçələrdə dolaşır, pəncərələrə, evlərə baxıb düşünürdüm: “Orada, içəridə hər şey – yataq da, bol çörək də var. Mənimsə arzum – samanlı döşək, bir də quru çörək parçasıdır”. Mən kişilərə girişən qadınların süləndiyi küçəyə gəlib çıxdım. Cənab, bəzən elə məqamlar olur ki, insanın seçim imkanı qalmır. Kişiləri tovlamağa başlasam da, amma heç kəs mənə yaxın durmurdu. Kaş elə onda ölüb qurtulaydım. Gecə yarı oldu. Artıq ağlım heç nə kəsmirdi. Bir kişi yaxınlaşıb, məni sorğu-suala tutdu. Soruşdu: – Harada yaşayırsan? Ehtiyac adama hər bicliyi öyrədirmiş. Dedim: – Səni evimə apara bilmərəm, anamla yaşayıram. Gedə biləcəyimiz bir yer tanımırsan ki? Ondan cavab gəldi: – Elə isə pulundan iyirmi su otaq pulu üçün kəsəcəyəm! Bir az düşünəndən sonra dedi: – Gedək. Bir xudmani yer bilirəm, orada bizə ilişməzlər. Körpüdən keçib, şəhərdən kənara, çay sahilindəki çəmənliyə üz tutduq. Yol boyu ona güc-bəla yetişirdim. Məni yanında oturdub söhbətə tutdu: buralara niyə gəldiyimi xəbər aldı. Söhbəti o qədər uzandı ki, yorğunluqdan yarımcan oldum və məni yuxu apardı. Oyananda o, heç nə ödəmədən aradan çıxmışdı. Mən isə bundan duyuq düşməmişdim. Bayaq dediyim kimi, yağış çisələyirdi. Həmin vaxtdan vücudumda yaranan ağrılardan heç cür qurtula bilmirəm. Axı onda mən bütün gecəni nəmli torpaq üzərində yatmışdım. Məni oyadan iki serjant əvvəlcə polis şöbəsinə, oradan isə türməyə apardı. Orada qaldığım həftə ərzində haradan və niyə gəldiyimi araşdırdılar. Mən dəqiq heç nə demir, qorxurdum ki, birdən İvetoda nə isə olar. Amma onlar hər şeyi yerli-yataqlı öyrəndilər və məhkəmədən sonra məni sərbəst buraxdılar. Yenidən bir tikə çörəyin dərdinə düşdüm. Elə hey bir iş yeri axtarırdım, amma nə vaxtsa türmədə yatdığım üçün heç kim məni işə götürmürdü. O ara məhkəmə əsnasında məni şəhvətlə, eynilə İvetodakı Lerabl əmi sayağı süzən qoca hakim gəldi ağlıma. Onun yanına getdim. Zərrəcə yanılmamışdım. Məni yola salanda ovcuma yüz su basaraq dedi: – Həftədə iki dəfədən çox olmamaq şərtiylə yanıma gəlsən, hər səfər üçün sənə yüz su ödəyəcəyəm. Bunun nədən qaynaqlandığını o dəqiqə sezdim – axı yaş o yaş deyildi artıq! Sonra mən bir şeyi özüm üçün kəşf elədim: cavanlarla kef eləmək, əlbəttə ki, daha xoşdur, əyləncəlidir, amma onlarda pul nə gəzir?! Qocaların durumu isə əksinədir. Bu əlmeymununa bənzəyən və saralmış simalı qocaların könlündən keçənləri oxumağa başladım. Heç bilirsiniz necə maskalanırdım, cənab? Aşpaz qadın kimi geyinib, bazar yolu ilə gedərkən küçədə mənə baxıb sulanan qocalara göz qoyurdum. Artıq onlar mənim torumdan heç cür qurtula bilmirdilər. Bir baxmaqla anlayırdım ki, qoca mənim şikarımdır, ya yox. Budur mənə yaxınlaşıb, söhbətə başlayır: – Gün aydın, mamzel! – Gün aydın, cənab! – Hara belə gedirsiniz? – Evə, ağamın evinə. – Ağan buradan çoxmu uzaqda yaşayır? – O baxır kimə uzaqdır, kimə yaxın. Bundan sonra o, nə deyəcəyini bilmir. Mən də bilərəkdən ağır-ağır yeriyirəm ki, ona dərdini açmaq imkanı yaradım. Bu vaxt qoca qulağımı şirin təriflərlə doldurur və sonra təklif edir ki, ona mehman olum. Onu bir xeyli yalvarıb-yaxarmağa məcbur edəndən sonra, guya, birtəhər razılaşıram. Hər sabah iki-üç belə qoca ovlayır, axşamlar isə sərbəst olurdum. Həmin saatlar məndən ötrü ən xoş saatlar idi, heç nəyi könlümə yük eləmirdim. Amma neyləyəsən ki, rahat həyat çox da uzun sürmür. Yüksək cəmiyyətdən olan zəngin bir qocayla qurduğum tanışlıq hər şeyə son qoydu. Haranınsa sədriydi, yaşı da, ən azı, yetmiş beş olardı. Bir dəfə o, məni şəhər kənarındakı bir restorana apardı. Mən də orada… o ki var əyləndim onunla! Desert yeyərkən qoca keçindi. Qeydiyyata düşmədiyim üçün məni düz üç ay həbsdə saxladılar. Elə ondan sonra Parisə köçdüm. Burada isə cənab, həyat ağırdır. Hər gün yemək tapmaq mümkün olmur. Nə başınızı ağrıdım, hərənin öz dərdi başından aşır, deyilmi? Qadın susdu. Onunla yanaşı addımladıqca ürəyim sıxılırdı. Bu ara o, təkrar mənə “sən” deyə müraciət elədi: – Deməli, sən, canım-gözüm, mənimlə getməyəcəksən? – Yox. Bayaq dedim axı. – Elə isə xudahafiz! Hər şeyə görə sağ ol, məni çox da qınama. Əbəs yerə imtina edirsən. Bunun ardınca o, sıx çisələyən yağış tülünün arxasına keçdi. Qaz lampasının işığında onun silueti əvvəlcə uzaqlaşdı, sonra isə zülmətə qarışdı. Zavallı!